Sinds het overlijden van mijn vader, heb een gedenkhoekje in de kast in de woonkamer. Daarin staat een foto van mijn vader en mij. Zijn prachtige rouwkaart, nog steeds onbegrijpelijk dat we die hebben moeten maken, een paar cd’s die hij gemaakt heeft, bootjes die we van ieder vakantieadres voor hem meenamen, een kaarsje en een Maria beeldje. Soms ook een bloempje. Ja, best een druk hoekje.
Als er iemand anders overleden is die ik ken, komt er voor een onbepaalde tijd een kaarsje bij te staan. Twee kaarsjes dus. Dit keer met een hamburger ervoor. Zo’n snoephamburger in zo’n vierkant plastic verpakking. Het staat er sinds we het kregen na het condoleren van de ouders en broers van Jurian. Jurian woonde heel schuin achter ons. Hij is in November overleden en was pas 17 jaar. Doordat Jurian ziek was kon hij meedenken over zijn eigen uitvaart. Hij wilde o.a. nog een keer een hamburger eten met iedereen. “Laat de rouwstoet op de terugweg maar door de Mc Drive rijden”, had hij gezegd. Na aanleiding van die wens, hebben zijn ouders het briljante idee opgevat om de snoephamburgers uit te delen bij de condoleance. En zo staat er in mijn gedenkhoekje een hamburger naast Maria. Tot nu toe heeft ze de verleiding kunnen weerstaan maar het wordt kerst. En bij kerst hoort eten. Eten met elkaar. Je eet om in leven te blijven maar ook omdat het verbindt. Eten is liefde. Dat alles had Jurian heel goed begrepen. Met kerst is het pijnlijke gemis van een geliefde aan de kerstdis extra voelbaar. Dan steken we maar een kaarsje aan en zetten die in een gedenkhoekje bij een dierbare foto, een liefdevol kijkend Mariabeeldje, een mooi bloempje en een hamburger.
